Dziewczyny z Wołynia - prawdziwe historie - Anna Herbich

Dzieci przetrwały rzeź. Teraz opowiadają historię zamordowanych rodziców i dziadków.

Recenzje czytelników:

• „Dziewczyny z Wołynia” jest to już kolejna książka z serii „Prawdziwe Historie”, która ukazuje się nakładem wydawnictwa Znak Horyzont. Dla mnie jest to także kolejne spotkanie z autorką Anna Herbich- Zychowicz, dzięki któremu dwie noce miałam z głowy.
• Wołyń jest to kraina historyczna leżąca obecnie w granicach Ukrainy. Na jej terenie miał miały miejsce akty ludobójstwa dokonane przez ukraińskich nacjonalistów, wymierzone głównie w polskich osadników w latach 1943 – 1944.
• Dziewięć kobiet podzieliło się z autorką swoimi wspomnieniami, jakie wiążą się z tymi wydarzeniami i owocem tej współpracy jest właśnie książka „Dziewczyny z Wołynia”.
• Janina, Teodora, Alfreda, Janina, Józefa, Helena, Rozalia, Zofia i Helena ...
• Każda z opowieści wywiera na czytelniku takie wrażenie, że można odpłynąć z wirem emocji. Osobiście musiałam robić sobie spore przerwy podczas czytania, ponieważ skala okrucieństwa była ciężka do zniesienia...
• Książka jest także pięknym świadectwem wytrwałości, jak i heroicznego poświęcenia ludzi, którzy ratowali swoje rodziny, krewnych czy sąsiadów.
• Jeżeli zastanawiasz się, czy warto po nią sięgnąć, to zdecydowanie tak. Z pewnością jej nigdy nie zapomnisz. Polecam!

Przeczytajcie koniecznie

• Kolejna wspaniała książka Anny Herbich. Czwarta z serii ,,Prawdziwe historie" 
• Jeśli ktoś czytał poprzednie, na pewno sięgnie i po tę. 
• Wszystkim innym polecam gorąco. 
• To nie jest łatwy temat. Opisy rzezi wstrząsają czytelnikiem. Ale książkę czyta się zaskakująco łatwo i szybko. Może dlatego, że historie opowiadają poszczególne bohaterki ze swojej perspektywy. Perspektywy małych dziewczynek, które przeżyły piekło, straciły najbliższych. Które z konsekwencjami mierzą się do dziś. 
• A okładka przepiękna, przyznajcie sami.

Nie wyrzucisz tej książki z głowy.

Wstrząsające historie ocalałych z wołyńskiej masakry kobiet. W czasie pogromu te dziewięć kobiet było jeszcze dziećmi, malutkimi… które zostały zmuszone szybko dorosnąć. Tylko jak małe dziecko ma zrozumieć coś, czego zrozumieć się nie da? Jak żyć, gdy odebrano mu wszystko: rodzinny dom, ukochanych rodziców, rodzeństwo, poczucie bezpieczeństwa i dziecięcej beztroski… wszystko.
Dziewięć kobiet opowiada o dokonanym na Wołyniu przez Ukraińską Powstańczą Armię – UPA – ludobójstwie. I nie chodzi o rozdrapywanie ran, ale o pokazanie do czego zdolny jest człowiek, jak potrafi być okrutny z powodu jakiejś absurdalnej ideologii i zwyczajnej chęci zagrabienia czyjejś własności. Takie świadectwa powinny być przestrogą i uświadamiać, jak niewiele trzeba, żeby doszło do tragedii.
Ogrom okrucieństwa opisany przez uczestniczki masakry jest niewyobrażalny. Poznajemy życie dziewięciu kobiet naznaczonych przez tragiczną historię, która siedzi w nich głęboko mimo upływu 75 lat. Niestety po raz kolejny okazuje się również, że przeżycie niewyobrażalnej traumy nie gwarantuje, że wyczerpany został limit nieszczęść przypadających na jedno życie.
Nie da się nie płakać czytając tę książkę, nie da się wyrzucić jej z głowy. Wstrząsa i wywołuje całą gamę uczuć. To bardzo trudna lektura, bo opisuje straszne i niestety prawdziwe historie.zówek, jak skutecznych można się przekonać szybko, gdy choć jedną zastosujemy. Autorki przy każdym problemie pomagają za pomocą scenek, przykładów "wejść w buty dziecka" spojrzeć z jego perspektywy, pomóc zrozumieć emocje dziecka, ale też uczą jak wyznaczać granice i powiedzieć "nie" z szacunkiem. Co jest też bardzo ważne czytając będziecie mieli poczucie, że nie ma idealnych rodziców i wszyscy musimy się uczyć i to jest cenne, że stale chcemy być lepszymi rodzicami, nauczycielami...

• Zawsze mnie zadziwia zachwyt rodziców, gdy stwierdzają, że ten poradnik działa. Do tej książki stale się wraca. Osobiście również polecam warsztaty umiejętności wychowawczych opracowane na podstawie książek A. Faber i E. Mazlish.

Edyta Bogulak