Podstawowe nauki religii chrzescijańskiej Institutio Christianae Religionis Ksiega III Rozdział XX - Jan Kalwin - oprawa twarda

"Podstawowe nauki religii chrześcijańskiej"

• Institutio Christianae Religionis
• Księga III Rozdział XX

" wymazał obciążający nas list dłużny, ... przybiwszy go do krzyża."

• Kol 2.14

Jan Kalwin, Postać Kalwina (1509-1564), zwanego „teologiem par excellence”, „Arystotelesem Reformacji”, Akwinitą Kościoła reformowanego”, Likurgiem chrześcijańskiej demokracji”, „papierem Genewy”, czy też „najbardziej chrześcijańskim mężem swej epoki”, wzbudza znacznie większy szacunek i podziw przy bliższym poznaniu.

Kalwin był średniego wzrostu, szczupły, ciemnej cery, blady. Naturalny, systematyczny i zdyscyplinowany, był jednocześnie nienagannie schludny w ubiorze, niepohamowanie powściągliwy i bezpodstawnie wstrzemięźliwy. Przez wiele lat jadł tylko jeden posiłek dziennie i niewiele sypiał. Nigdy nie zapomniał o swoich obowiązkach. Pomimo wątłego zdrowia i wrodzonej nieśmiałości stawał odważnie w obliczu niebezpieczeństw – jego siła doskonaliła się w słabościach. W sporach z libertynami nie ustąpił na krok, narażając więcej niż raz swoje życie.

Miał przenikliwy umysł, trzeźwy osąd, żelazna logikę i rzadko spotykana biegłość językową. Miał też doskonałą pamięć – potrafił po latach rozpoznać osoby, które widział wcześniej tylko raz. Nie dorównywał Augustynowi czy Lutrowi pod względem geniuszu twórczego, jednak przewyższał ich obu, a także wszystkich współczesnych mu ludzi jako wyrafinowany i elokwentny pisarz, logik, myśliciel, a także organizator i służbista.

Prawie cały okres pracy twórczej (lata 1536-1538 oraz 1541-1564) spędził w Genewie, gdzie wdrożył nowy porządek zarządzania kościołem, konsolidując rozproszone siły protestantyzmu i umacniając je przeciwko niszczącej sile kontrreformacji z jednej strony, a także destrukcyjnym tendencjom wewnętrznym: sekciarstwa i niedowiarstwa, Rozpoczynał prace w mieście rozwiązłym , bliskim anarchii, zostawiając pod koniec życia miasto dobrze zarządzane, które John Knox nazwał „najdoskonalszą szkołą Chrystusa na ziemi od czasów Apostołów”, a wybitny teolog luterański Valentin Andreae uznał za wzór do naśladowania.